koszulki

Hej! Ostatnio założyłam sklep na cupsell.pl. Wzory, które tworzę, są przede wszystkim o tematyce filmowej, czy serialowej (jak na razie Sherlock, Supernatural i Doctor Who), ale dziś stworzyłam nową kategorię "mizofonia". Chętnie przyjmę propozycje na inne wzory (mizofoniczne i nie tylko). Polecam polubić moją stronę na Facebooku i tam wysyłać mi ewentualne propozycje :)

sklep: kategoria mizofonia
Facebook: fandomowa

Cześć! Ja już prawie po sesji, w środę czeka mnie "jedynie" poprawka kolokwium końcowego i w końcu upragnione wakacje! No, może jeszcze mam do zrobienia kilka zaległych zadań z dwóch przedmiotów, ale to już pikuś :) Cieszę się, że odpocznę od uczelni, tej presji, stresu, no i tych okropnych dźwięków! Wakacje też oznaczają spędzanie większej ilości czasu w domu, no ale coś za coś. Nigdy tak naprawdę nie ucieknę od tego wszystkiego. Staram się o tym nie myśleć, ale jako że jestem osobą niestety dość słabą psychicznie, zwyczajnie sobie z tym nie radzę. Choć staram się ze wszystkich sił. W rodzinie i znajomych właściwie nie znajduję wsparcia (dzisiejsze przedrzeźnianie mnie przez mojego chłopaka: "ale ty głośno jesz!", często słyszę też "opanuj się", "daj spokój" itp. itp.). Właściwie jedyne wsparcie znajduję w internecie, komunikując się z ludźmi, którzy cierpią na to samo. Jeśli jeszcze nie jesteście w tej grupie na Facebooku, to chciałabym wam polecić grupę "Mizofonicy": https://www.facebook.com/groups/1602459133307140/ . Istnieje też anglojęzyczna grupa "Misophonia Support Group": https://www.facebook.com/groups/misophoniasupport/?fref=ts . Bardzo polecam dołączenie do tych grup, jeśli macie Facebooka. Naprawdę miło jest wiedzieć, że nie jest się w tym wszystkim całkowicie samym. Przy okazji, znalazłam też "mapę mizofonii": http://www.misophoniamap.com/2014/09/blog-post.html?m=1 . Można na niej znaleźć innych mizofoników w swoim rejonie i na całym świecie. Warto też oznaczyć swoją przybliżoną lokalizację oraz dopisać swoje imię i mail - w ten sposób można komunikować się z innymi ludźmi, którzy również cierpią na to samo.
Życzę wam wszystkim miłego i CICHEGO wieczoru! :)

Wiersz mizofonika

"Zainspirowana" dzisiejszymi triggerami, postanowiłam napisać króciutki wierszyk. Oto on:

Mlask, mlask, mlask, mlask,

Dźwięki denerwują nas,

Chrup, chrup, chrup, chrup,

Zaraz mi wybuchnie mózg,

Boli głowa, boli wszystko,

Kiedy siedzisz tak mnie blisko

I zajadasz coś ze smakiem

Wykazując się kultury brakiem,

Mlaskasz, siorbiesz i przełykasz,

Nie wiesz jak to głośno słychać?

Tap, tap, tap, tap,

W klawiaturę raz po raz,

Z całej siły w nią uderzasz,

Czy wiesz, że cicho też się da?

Wszędzie dźwięki, boli mnie,

Uspokoić nie da się,

Większe już zdenerwowanie,

Przedrzeźnianie, łez wylanie,

Nic z tych rzeczy nie pomoże,

Pomóż mi, o dobry Boże…

Głowy ból już coraz większy,

Lecz psychiczny jest silniejszy…

Sam ze sobą i z myślami,

Przez nikogo zrozumiany,

Ta choroba niszczy życie,

Czy wy tego nie widzicie?

Właśnie siedzę na wykładzie i nie wiem jak długo jeszcze wytrzymam. Moja cudowna koleżanka jak zwykle siedzi obok, wali w klawiaturę tego biednego laptopa i macha głową jak szalona. Jakby tego było mało, co chwilę pociąga nosem. Bardzo żałuję, że nie mam przy sobie zatyczek, następnym razem muszę pamiętać, żeby jakieś wziąć. Doszłam dziś do wniosku, że sposób, w jaki ona je i pije, jest taki sam jak mojej dwuletniej bratanicy. I wcale nie przesadzam. Wiem, że jestem bardzo wrażliwa jeśli chodzi o takie dźwięki, ale naprawdę nie przesadzam mówiąc, że jest wręcz niewychowana, zupełnie jak dziecko, które jeszcze nie jest nauczone podstawowych zasad. I to jej żucie gumy na zajęciach...

Dawno mnie tu nie było, oj dawno. Nie będę znowu obiecywać, że od teraz będę częściej pisać. Oczywiście się postaram, ale nie obiecuję.
Ostatnio coraz bardziej zamykam się w sobie. Nie duszę wewnątrz problemów związanych tylko i wyłącznie z mizofonią, ale również wiele innych. Trochę się tego nazbierało. Dlatego postanowiłam napisać kolejną notkę, żeby chociaż tutaj pozwolić sobie trochę ponarzekać.
Rodzice oczywiście mnie nie rozumieją. Tyle razy próbowałam tłumaczyć, że to nie moja wina, że nie potrafię znieść pewnych dźwięków. Zawsze twierdzą, że przesadzam, że mam się uspokoić i tak dalej, i tak dalej. Mój chłopak też krzywo na mnie patrzy, kiedy źle reaguję na odgłosy wychodzące z jego ust podczas jedzenia. Niby rozumie, ale jednak nie rozumie. Mówiłam jeszcze o tym tylko mojej przyjaciółce i przyjacielowi. Tylko oni tak naprawdę mnie wspierają, choć kontakt z nimi mam bardzo ograniczony. Przyjaciółka wyprowadziła się w zeszłym roku do Warszawy. Oczywiście piszemy ze sobą, dzwonimy do siebie, ale to nie to samo. Często tęsknię za nią, potrzebuję się wygadać, ale nie mogę. Przyjeżdża bardzo rzadko. Raz ja byłam u niej. I chociaż baaaardzo denerwuje mnie sposób, w jaki je i pije (dość głośno) i nie tylko to, to wiem, że zawsze mnie wesprze. Natomiast mój przyjaciel mieszka bliżej, ale też nie na tyle, żeby tak często się widywać. W dodatku jest bardzo chory i dużo pracuje. To nam oczywiście nie przeszkadza w pisaniu ze sobą, ale tak łatwo nie jest. Być może w najbliższym czasie uda nam się znowu zobaczyć, bardzo na to liczę. On też mnie bardzo wspiera i jestem im niesamowicie za to wszystko wdzięczna.
Za to kiedy zostaję sama, jest gorzej. A jeszcze gorzej, kiedy muszę siedzieć z rodziną (choćby w te święta, brrr). Na uczelni też bardzo się męczę. Wspominana w wielu poprzednich notkach moja koleżanka z roku nie daje mi żyć. Od początku studiów (październik 2012) przeszłam z fazy "lubię ją, jest naprawdę spoko", przez "lubię ją, ale mnie wkurza" do obecnej "tak mnie wkurza, że niesamowicie jej nienawidzę". Nazywam ją koszmarem mizofonika. Jest źródłem chyba wszystkich możliwych triggerów, które jest w stanie wydać człowiek. I nie są to tylko triggery dźwiękowe, ale też i wizualne. Najgorsze jest to, że wszędzie za mną łazi. Nie mogę iść nawet spokojnie do łazienki. Gdzie nie usiądę, tam i ona. W takich sytuacjach przydają się słuchawki. Albo chociaż jedna, jeśli jestem na zajęciach (o moich sposobach radzenia sobie z mizofonią postaram się napisać w kolejnym poście - o ile się za niego zabiorę, ale mam taki zamiar). Choć przydałaby mi się też klapka na oczy, bo nie mogę patrzeć na to jej machanie głową w górę i w dół na zajęciach (jest krótkowzroczna, więc patrzy na rzutnik z wysoko uniesioną głową, za chwilę gwałtownie spuszcza głowę w dół i ląduje nosem w zeszycie albo na klawiaturze. I tak co chwilę, zazwyczaj po jednym słowie). Czasem mam ochotę zrezygnować z części zajęć i wrócić do domu, ale wiem, że tam też wcale nie jest lepiej. Często zwyczajnie nie wiem już, co ze sobą zrobić.